Verslag groeicursus 2015

Vic werd wakker. Iets puntig duwde tegen zijn oor. Hij knorde en trok zijn rechteroog open. Wat was dat? Verrast, omdat iets groot wit zijn kleine lijfje bedekte, opende hij zo snel hij kon zijn ogen. Hij sprong overeind. Vreemd… hij fronste zijn wenkbrauwen en liep een rondje om dat grote witte iets heen. Met zijn beide klauwtjes nam hij het vast. Toen zag hij het, het was een enveloppe! Verkennend las hij luidop:

Vic De Mol
Tunnelstraat 3
Ondergrond

Gek… Dat handschrift kwam hem erg bekend voor! Hij gaf de enveloppe een extra duwtje, zodat die pardoes op zijn voorkant lag. Op de achterzijde las hij:

VZW Saltare

Natuurlijk! Hoe kon hij dat vergeten. Hij lachte een gelukzalige glimlach. Vervolgens sleurde hij de omslag naar zijn favoriete stoel, met een kleine omweg naar zijn voorraadkast. Zijn scherpe nagels scheurde de brief open en met in zijn ene pootje haalde hij de brief er zorgvuldig uit. In zijn andere pootje hield hij een of ander lekkers. Hij plofte op zijn stoel, krabde even in zijn vacht en begon te lezen

Liefste Vic-makker, gek is dat om jezelf aan te schrijven……

Geconcentreerd en ook lichtelijk nieuwsgierig las hij de brief. En toen was hij klaar…
Hij zuchtte ‘Jaja, Groeicursus 2015 in Lustin.” Hij dacht na en mijmerde. Hoewel hij niet goed wist wat mijmeren was, was hij ervan overtuigd dat hij op dat moment mijmerde.

Ongeveer 4 maanden geleden trok Vic er met een grote rugzak op uit. Klaar om te ontdekken. Klaar om te beleven. Lichte zenuwen kriebelden in zijn buik, want deze week zou hij geen gangen graven. Deze week zou hij niet naar insecten zoeken of speuren naar vreemden op zijn gebied. Deze week zou hij groeien, niet letterlijk groeien. Al was Vic eigenlijk best klein om mol te zijn… Hij voelde zich ook zo: minimaal, overbodig en niets waard. Hij kon niets, zocht heel de dag naar insecten om op te eten en doolde door de gangen van zijn eigen terrein.
Groeicursus, dat leek hem wel wat!
Met een klein hartje en een grote rugzak, stapte hij dus op de trein naar Lustin.
De volgende dag pikte Bruine Beer hem op. Stip op tijd was hij, prima opgekleed en beleefd. Hij stelde zich voor en vroeg wat hij kwam doen op Groeicursus. Beer zei dat hij normaal een hele winter tijd neemt om na te denken over vragen van het leven, maar dat je met een Groeicursus antwoorden kan vinden door te ervaren. Voor Vic was het ook echt wel tijd om eens stil te staan bij wat er geweest was. Het was inderdaad al lente, maar volgens Beer was het nooit te laat om even antwoorden te vinden op vragen waar je mee worstelt…

Die avond sloop Bever naar binnen.
“Een kom met water en een parcours tussen de bomen. Succes!” Vic stond perplex. Proberen dan maar? Hij doolde door het bos en wist niet waar te beginnen. Hij probeerde een links en dan een rechts. Water klutste en … het lukte hem niet.
“Vic, mijn jongen… Soms zit er niets anders op dan een plan te maken en zo rustig te werken naar de volgende stap. Wat je gemaakt hebt, bescherm je met hart en ziel. Daar leef je naartoe. Vastberaden doorzetten. Je weet toch wat je wilt?”

Na een woelige en onrustige nacht rolde Vic uit zijn bed. Een continu getik en gehamer had hem wakker gehouden. Hij opende het gordijn en voor hem in de boom zat een grote bonte Specht. “Goede morgen!” zei Specht. Vic rolde met zijn ogen, rot Specht! Hij sprong onder de douche. Het vreselijke getik begon opnieuw. Rot-Specht, dacht hij. Laat me nu toch gewoon lekker even douchen. “Vic! Vic!” kraste Specht. “Ik heb je al zo dikwijls een boodschap gegeven. Nu is het tijd om te handelen. Jij bent het waard Vic!” en Specht vloog weer op.

Edelhert wachtte hem op. Zijn vacht was gevlekt. Hij vroeg Vic om met hem het kwaliteitenspel te spelen. Vic wist niet goed wat hij hierop moest zeggen, onwennig schudde hij zijn hoofd. Hij hield niet van herten, en zeker niet van Edelherten. Hoe kon hij van zulk beest houden? En dan moest hij nog kwaliteiten gaan bedenken voor hem? En voor zichzelf? Nee hoor! Maar het Edelhert nam Vics pootjes vast en wees naar zijn gevlekte vacht.
“Vic,” zei hij “er is geen onderscheid tussen licht en donker. Tussen goed en slecht. Je kan leren van anderen en jezelf te houden zoals hij is en jij bent, de ander en jezelf respecteren zoals hij is en jij bent. Laat verwachtingen los. Alleen ware liefde kan wonden helen.”
Vic ademde diep in en uit. Hij schreef kwaliteiten op en las er voor. Hij voelde de prachtige woorden zijn hart met warmte vullen en een oprechte glimlach zijn snuitje sieren.

’s Morgens vroeg zat Kikker voor hem klaar. Licht kwakend keek hij hem uitnodigend aan. Zijn kopje een tikkeltje scheef en zijn gekwaak dragend diep. Vic voelde het kwaken tot in zijn kleine teen, hij keek Kikker aan. En Kikker keek terug. De blik van Kikker drong tot in zijn buik. Vic sprong van zijn stoel en ging voor Kikker zitten, hij tuitte zijn lippen “Kwaaaak?” probeerde hij. Kikker glimlachte en wachtte duidelijk op meer. “Kwak kwak kwak kwaaaak.” Het voelde best prettig. Kikker kwaakte terug, samen sprongen ze doorheen het huis. En Vic kwaakte van diep uit zijn buik. Sinds lang voelde hij zijn lijfje vol energie stromen, het voelde zo bevrijdend!
Kikker leerde Vic springen, grote sprongen. “Het is tijd voor de volgende stap in je leven Vic! Ga verder met je gevoel. Het is belangrijk te voelen en terug te keren naar jouw eigen lijfje. En daarvoor is vertrouwen nodig. Vertrouwen op je intuïtie. En levensmoed! Moed om te durven denken en doen met hart.”

Die namiddag kwam Uil Vic halen om samen een donkere grot in te kruipen. Uil vroeg Vic eerst te gaan, en hij zou volgen. Samen kropen ze door de grot. Stijl om hoog en glad omlaag. De grot was donker en kil, maar Vic vond het zalig. Hij kroop en sloop. Hij voelde en beleefde. Op een bepaald moment vroeg Uil om even te wachten. Wan Edelhert, Specht, Bever en Slang zouden ook nog volgen.De kilte van de grot kroop in Vics laarsjes. Zijn tenen tintelden van koude. Dapper zijn Vic, het is maar even. Vic werd stilletjes en rilde onder zijn blauwe overal. Uil kwam geruisloos naast hem zitten, hij spreidde zijn vleugel uit en dekte Vic toe. Zonder woorden, zaten ze naast elkaar in de grot. Weet dat het anders kan, Vic. Geef niet op! Sprak hij zichzelf toe. Uil stak hem een kopje heet water toe en ze ruilden hun sokken. En met nieuwe kracht kroop Vic als eerste de grot uit.

Nieuwsgierig stond Vic te wachten. Vandaag kwam Otter langs. Ze stapte recht op Vic af. Vrolijk zingend huppelde ze een rondje om hem heen. Met een uitnodigende glimlach op haar gezicht danste ze haar otterdansje. Vic stond met vragende ogen naar Otter te kijken en stapje voor stapje ging hij achteruit. Zo niet, dacht hij. En hij liep weg.
“Jongen toch!” riep Otter hem achterna. Ze duwde haar neus nieuwsgierig zijn richting uit. “Wat scheelt er toch? Doe gewoon lekker mee, het is fijn en laten we lekker samen dansen!”
Vic lachte, eigenlijk had ze gelijk. Hij zette zijn vooroordelen aan de kant en danste met haar: speels en ontspannen. Hij genoot!

Slang glibberde door vanachter door de tuin. Hij gleed tussen de palen van het hoogteparcours door en schuifelend vroeg hij Vic of hij mee wilde klimmen. Bruine Beer en Bever stonden te popelen om mee te doen. Vic droomde ervan om hoog in het parcours te slingeren en te bengelen. Hij wilde dolgraag vanboven over de smalle balken stappen. Maar Slang nodigde hem uit het eens over een ander boeg te gooien… “Misschien Vic, moet je even je oude gewoontes achter je laten.” “Misschien is het voor mij een uitdaging om mijn oude verlangens achter te laten en te gaan voor wat ik wil?” Met een krop in zijn keel, keek hij hoe Bruine Beer en Bever langs de palen omhoog klommen, in de touwen slingerden en elkaar de weg toonde. En hoe moeilijk Vic het ook vond, het was een heerlijke ommekeer.

De laatste dag vloog Sneeuwgans over. Haar veren schitterden in de zon. Hij had ergens gelezen dat een sneeuwgans betrouwbaar en voorzichtig, ambitieus en volhardend, sociaal en efficiënt is. Maar soms is ze ook pessimistisch en veeleisend voor anderen. Wat zou zij nu van hem willen… “Wat wil je het allerliefste Vic? Wat is je grote droom?” viel ze meteen met de deur in huis. Sneeuwgans kwam naast hem zitten en legde een ei tussen zijn pootjes. “Vic, wat wil je bereiken maat?” Ze nodigde hem uit om hemzelf een klein stapje voor te nemen, zodat hij elke dag zou werken naar zijn grote doel. Naar dat wat hij zo graag wil. Vic zijn ogen schoten vol met tranen, hij wist niet wat hij wilde. Hij wist niet wat hij kon.
“Wat zou je zeggen, tegen je beste vriend?” Een glimlach vulde zijn kleine lijfje. “Je hebt zoveel kwaliteiten, Vic. Ze zijn niet weg! Ze zitten zeer zeker nog in dat kleine mollen-lijfje van jou!”
“Ik weet het wel. Ik wil terug lachen, ik wil er staan, ik wil zijn wie ik ben. Ik wil groeien en stralen, ik wil genieten van elke dag. Ik zal elke dag, net dat schepje meer nemen. Om er kei hard voor te gaan! Ik weet dat ik het anders wil, ik weet dat het anders kan. En ik ben het waard.”
Sneeuwgans knikte hem bemoedigend toe. Vic haalde diep adem en nam het ei voorzichtig tussen zijn pootjes. Hij stond op. Zijn onderlip trilde en het ei liet hij van zijn linkerhand in zijn rechterhand rollen. Dan nam hij het ei stevig in zijn rechter klauw. Hij hief traag en nauwlettend zijn poot, liet zijn elleboog naar achter gaan, draaide zijn lijf. En knalde dan met een enorme kracht het ei tegen de muur.
IK GA ERVOOR !

En nu zat Vic in zijn luie stoel thuis. Hij voelde de kracht door zijn lijf stromen en glimlachte tevreden naar wat geweest was, naar de weg die hij vanaf toen had afgelegd. Hij trok zijn stevige schoenen aan en liep blij een volgende stap tegemoet. DREAM IT, DO IT !