Op 5 april 2010 startte voor het eerst een groeicursus met als doelgroep vrouwen boven de 20 jaar wiens leven beheersd maar ook belemmerd wordt door een eetstoornis. Initiatiefneemsters Lieve Pensaert en Emmy Velghe, beiden diëtisten, die eveneens heel goed thuis zijn in het behandelen van mensen met een eetstoornis wachtten die dag de 9 deelneemsters van de cursus op in Lustin waar het huis van de Outward Bound organisatie gevestigd is.
Verder was er ook een studente ‘voedingsleer’ aanwezig die haar afstudeerwerk rond dit project maakt alsook Karen en Bert, de begeleiders van Outward Bound zelf. De kennismaking tussen de verschillende mensen verliep eigenlijk direct heel vlot. Een goed begin dus om de cursus te starten.
We kregen allereerst een beknopte uitleg over de organisatie zelf. Outward Bound die al sinds 1977 in Belgë vertegenwoordigd is wil mensen via ongewone opdrachten in een uitgekiend kader begeleiden in hun groeiproces. Ze gebruiken hiervoor het buiten zijn en de mensen zelf als middel. De dingen meemaken en leren van elkaar en die daarna verankeren in de praktijk van elke dag. Deze week werd er vooral gewerkt rond zelfwaardering, zelfbeeld en omgaan met grenzen. Belangrijk om te vermelden is dat iedereen voor zichzelf bepaalt of ze al dan niet aan de opdracht willen deelnemen of tot hoever ze willen gaan. Het is niet een doel op zich om alle opdrachten volledig af te werken, wel om eigen grenzen te stellen en zelf verantwoordelijkheid te nemen.
Voor wat de eetmomenten betreft kregen de deelneemsters hulp en steun van de 2 diëtisten maar ook van de groep zelf. Hier gold hetzelfde principe : iedereen bepaalde voor zichzelf hoeveel en wat ze aten. De warme maaltijd was wel voor iedereen hetzelfde.
Dorien, de studente die haar afstudeerwerk rond dit project maakt, vroeg om aan de start van deze cursus een vragenlijst rond ‘zelfwaardering’ in te vullen. Bedoeling was om deze lijst dan opnieuw in te vullen op het einde van de cursus en de resultaten dan met elkaar te vergelijken. Ze wil via deze gevalideerde vragenlijst nagaan of de cursus effect heeft onze zelfwaardering.
Daarna kon gestart worden met het echte werk. Hiervoor trokken we met zijn allen naar Pont à Lesse voor wat bekend staat als de ‘Klettersteig’, wat inhield dat we met zijn allen de rotsen zouden bestijgen. We werden met een touw in zelfgekozen groepjes van 4 aan elkaar vastgemaakt en beveiligd met een leeflijn aan de stalen Klettersteigkabel en bijna iedereen startte met het beklimmen van de rotsen. Sommigen stopten halverwege, anderen iets verder en 2 mensen bereikten de top. Het was voor de meesten een eerste indrukwekkende ervaring !
Aan het einde van de opdracht werd telkens gepraat hoe iedereen dit ervaren had. Hulp durven vragen, samen aan iets werken, grenzen respecteren maar ook verbaasd staan dat we soms véél meer kunnen dan we denken, … fantastische ervaringen …
Dag twee startte met een opdracht die men ‘het spinnenweb’ noemt. Iedere deelneemster maakte met een touw dat van de ene boom naar de andere gespannen was, een opening voor zichzelf (we moesten wel 14 vakken maken) en dan was het de bedoeling dat iedereen door zijn vak (klein of groot) geraakte zonder de touwen aan te raken. Voor sommigen, met de hulp van anderen, vrij eenvoudig, voor anderen werd het een hele beproeving. Mogen ervaren om “gedragen te worden” was niet voor iedereen evident.
Daarna trokken we met picknick op zak naar Nismes naar de ‘Fondry des chiens’. Dit is een open grot waar de begeleiders 12 zakjes met legoblokjes hadden verstopt waarmee, als ze allemaal gevonden werden, een vliegtuigje moest gebouwd worden waarvan we het model aan het begin van de grot hadden gevonden. Eerst mochten we in groepjes de plastiek zakjes zoeken maar daarna werden we geblinddoekt en moesten we, met hetzelfde groepje mensen zonder hulp van anderen, deze zakjes terugvinden in de rotsen en dit binnen een bepaalde tijd. Uiteindelijk werd er 1 zakje niet gevonden maar konden we toch een eigen model maken. Mogen ervaren dat we mekaar kunnen vertrouwen, dat we samen heel wat kunnen bereiken, dat we er niet altijd alleen voor staan… het werkt !
Op de derde dag werd gestart met een opwarmingsoefening waarna we terug naar binnen trokken voor een volgende opdracht. Per twee moesten we elkaars lichaam tekenen en afbakenen door op de grond te gaan liggen en iedereen moest in haar eigen tekening schrijven wat ons van onszelf de voorbije twee dagen al verbaasd had, waarover we van onszelf verwonderd waren in denken en doen. Daarna schreef iedereen iets over de anderen in haar tekening. Een leuke ervaring, op zo’n moment besef je pas wat je allemaal al bereikt hebt op die 2 dagen. Voor het middageten trokken we nog met zijn allen naar buiten voor een nieuwe uitdagende opdracht. Het was de bedoeling dat we boven op een huisje van ongeveer 4 meter hoogte kropen en gingen zitten met als bijkomende uitdaging dat we maar 2 keer een ladder mochten gebruiken. Het werd dus grotendeels een kwestie van elkaar omhoog helpen met enkel de ondersteuning en het omhoog trekken , van handen. Daarna kwamen we langs een touw naar beneden. Al leek het in het begin een niet zo eenvoudige klus; we hebben het weer samen gemaakt !
In de namiddag vertrokken we met een wandelkaart naar een bos in de buurt van Durnal. De afstand die we zouden afleggen werd vooraf gezamenlijk besproken en het werd een mooie en vrij vermoeiende wandeltocht. Enkele mensen kwamen te voet terug naar het huis terwijl de meesten met het busje huiswaarts keerden. Een zeer verrijkende wandeling. Door het mooie weer konden we ’s avonds ook een kampvuur maken. Een drietal mensen kozen er ook voor om de nacht buiten door te brengen maar op dag drie moesten ze wel hals over kop naar binnen vluchtten doordat ze door en door nat waren geworden van de regen.
De voorlaatste dag werden er 2 workshops aangeboden. De eerste was getiteld : ‘een sprong in het onbekende’, de tweede ‘verwen je lijf. Voor de mensen (vijf in totaal) die gekozen hadden voor de eerste workshop hield dit in dat ze op een paal van zo’n 8 meter naar boven klauterden om vervolgens op deze paal te gaan staan. Daarna volgde de uitdaging om zich naar beneden te laten vallen. Uiteraard gebeurde dit in een volledig beveiligd kader. Controle loslaten, vertrouwen op de anderen, een hele uitdaging. Je komt jezelf tegen op zo’n momenten.
De mensen die voor de ‘verwen je lijf’ workshop kozen, hebben twee sessies gedaan, actieve yoga en voetmassage. Even dachten we dat de dag erop zat maar niets was minder waar. De, in mijn ogen en in die van de meesten, meest spectaculaire opdracht van de week was het verkennen van de grot ‘Trou d’Alexander’ in Lustin. Dit was niet zomaar een toeristengrot maar een heus ‘hol’. Vol goede moed vertrok iedereen naar deze grot. Op handen en voeten kruipend en wringend door de smalle gangen bereikten een 7-tal mensen wat genoemd wordt ‘de living’ in de grot. Daarna besloten 3 mensen terug te keren terwijl 4 mensen, waaronder ikzelf, besloten om de tocht verder te zetten. Dit werd een ware beproeving die althans voor mij, niet zonder angst werd volbracht. Vuil en vooral trots bereikten ook wij uiteindelijk de uitgang van de grot.
En zo werd het (veel te) snel vrijdag, de laatste dag van ons verblijf in Lustin. ’ s Morgens was er ‘de Mohawk walk’ wat inhield dat we in 2 groepen verdeeld werden waar ieder groepje aan een andere kant van de oefening moest beginnen, en over een soort band, opgespannen tussen bomen op ongeveer 50 cm boven de grond, van de ene kant naar de andere moest geraken. Zonder onderweg de grond te raken en waarbij ze elkaar op een gegeven moment kruisten. Geen gemakkelijke en toch leuke opdracht.
Tot slot kwamen we bij het uiteindelijke doel van deze groeicursus : de verankering van wat we de voorbije dagen geleerd hadden naar de praktijk thuis ! Hiervoor werd gestart met het zoeken van een eigen rustig plekje in de natuur waar we de opdracht kregen om een brief naar onszelf te schrijven met daarin de zaken die we verankerd wilden zien in ons leven. Deze brief zal binnen 2 maanden vanuit Outward Bound naar ons eigen adres teruggestuurd worden om ons hieraan te herinneren.
Daarna deelde Dorien opnieuw de vragenlijst over zelfwaardering uit die we opnieuw moesten invullen. Voor mij werd dit al een heel andere invulling dan de eerste lijst bij het begin van de cursus. Eindelijk schat ik mezelf weer meer naar waarde, eindelijk besef ik dat ik geen ‘looser’ ben, eindelijk vind ik mezelf de moeite waard, eindelijk mag en kan ik genieten … wat een overweldigend gevoel. Dit wil ik nooit meer kwijt.
Blijkbaar hebben zowel de activiteiten, de besprekingen nadien en de babbels tussen de deelnemers ons bewust gemaakt van bepaalde gedachtepatronen, van bepaalde emoties en gedragingen én werden we gestimuleerd en uitgedaagd om op een andere manier te denken, te voelen en te handelen.
Lieve schetste daarna op het bord het beeld van een pad in een bos. De bedoeling is om een nieuw pad te maken waarin duidelijk is dat iedereen zichzelf blijft en niemand ‘een hopeloos geval’ is. Mensen hebben immers de keuze om een nieuw pad te maken dat wellicht met vallen maar ook met veel zelfzorg gepaard kan gaan. Mogelijk dat op een scharniermoment even van het pad wordt afgeweken maar geen nood, het andere pad kan terug gevonden worden.
Daarna mochten we in een groepje van 3 mensen apart gaan zitten en voor de eerste dagen duidelijke en concrete plannen maken. Dus noteren welk paadje men wil bewandelen.
Lieve gaf tot slot de opdracht om een ‘WOW-kaartje’ te maken wat staat voor ‘working on what works’. Iedereen tekent op dit kaartje wat voor haarzelf het beste moment van de week was op dit kaartje en nadien werd dit ‘wow-moment’ verteld door de verteller, iemand luisterde en een derde persoon noteerde op dit kaartje kernwoorden om dit wow-moment te beschrijven. Bedoeling is om dit kaartje bij je te houden en op moeilijke momenten een steun te bieden.
De cursus werd afgesloten rond een vuur. Iedereen had één of meerdere dingen op een papiertje geschreven die men achter wil laten. Dit werd dan vervolgens, al dan niet met wat meer toelichting, in het vuur gesmeten en verbrand. Een mooi moment om de cursus af te sluiten.
Als oudste deelneemster met een eetstoornis van meer dan 30 jaar wil ik alvast zeggen dat ik spijt heb dat ik deze cursus niet eerder heb gevolgd. De toekomst zal het uitwijzen maar ik hoop en ben er vrijwel zeker van dat de cursus een positief scharniermoment zal zijn in mijn leven.
Voor het eerst in mijn leven heb ik echt genoten, spontaan gelachen en voelde ik me ook veel jonger. Het leek erop dat het kind, dat ik nooit heb kunnen zijn, voor het eerst naar buiten kwam. Maar hiernaast heb ik erg veel geleerd over mezelf, dankzij Lieve, Emmy, Karen, Bert en de hele groep waarvoor ik hen niet genoeg kan bedanken. Voor het eerst zie ik weer een lichtje schijnen en voel ik me ook geen hopeloos geval meer !
Ook de andere deelneemsters deelden deze ervaring.
M.