Verslag 1
Groeien kan je dat leren ????
Blijkbaar dus wel ! Groeien is dus niet iets wat zomaar gebeurt. Net zoals in de natuur vraagt het de nodige aandacht, liefde, water en licht. En net zoals in de natuur is dat voor iedere plant weer anders en komt er al wel eens een storm langs…
Een groeicursus met als basis adventure therapie leek voor mij mijn manier om mijn groei de nodige aandacht, liefde, water en licht te geven.
En wat een 5 daagse was het !!!
Van onwennige kennismakingsmomentjes de eerste uurtjes naar al heel snel een vertrouwd gevoel met een groep fantastische dames die ook elk op hun eigen manier willen groeien. Ieder met een eigenheid, met een eigen achtergrond, met een eigen leven en toch zo verbonden in het willen groeien. Een verbondenheid zonder woorden die ik al snel voelde.
De opdrachten die we kregen om als groep samen te werken, het delen van onze verhalen en dit met het grootste respect voor elkaar, gaven ons al snel de nodige ruimte en plaats om ons eigen groeiproces aan te gaan. Het zorgde ervoor dat we als groep en ieder individueel klaar waren voor de eerste avonturen.
Het rotsklimmen zorgde voor een echte uitdaging op ieders maat. Veiligheid zowel voor het klimmen en beveiligen stond op een hoog schavotje, maar ook de veiligheid om zelf keuzes te maken : wat voelt voor mij veilig. Het groepsgevoel zorgde voor samenhorigheid en een extra stimulans, maar anderzijds was individuele keuze en beslissing om iets te doen of niet te doen cruciaal.
Het was een klimtocht in de hete zon met ups en downs en dat kan je letterlijk en figuurlijk nemen, maar hey, that’s what life is about.
Daarna gingen ons afkoelen in de Lesse en wat een fantastisch gevoel om als groep na te praten in het koele water.
Wat, voor mij, deze groeicursus verschillend maakt van een avontuurlijke gezinsuitstap is dat er na het avontuur echt stilgestaan wordt bij hoe de klim en zwem ervaren werd. Zo mooi te ervaren dat ieder deze avonturen op haar eigen manier had beleefd en dat hier echt oprecht, eerlijk en met het volste respect voor iedereen tijd gemaakt werd. Groeien…
Ook de avonden waren steeds fijn en gezellig en al snel werd er in de kamers nog gezellig wat bijgepraat of gelezen of geschreven of gezongen en uiteraard geslapen. De kampsfeer maakten ons weer heel even wat ‘kinds’.
De heersende hittegolf deed ons de volgende dag snakken naar de koelte van de grotten. Ook dit was een mooi bijzonder avontuur waar grenzen werden verlegd. Zo mooi te voelen hoe een groep elkaar kan dragen in de veilige aanwezigheid van de juiste begeleiding.
En er werd zelfs gezorgd voor een gezellig thee-momentje midden in het hart van de grot.
Heel bevrijdend was ook dat er naar de behoeften van de groep werd geluisterd : zin in een wandeling, een kampvuur, afkoelen in het water, naar de sterrenhemel kijken… zonder probleem werd het programma aangepast.
Je eigen creativiteit, waarden en kwaliteiten leren voelen, erkennen en herkennen, aangeven waar je nog nood aan had… tijdens het maken van onze schatkistjes. Het leerde mij voelen wie ik ben of wil zijn. Ik leerde groeien.
Waar we de eerste dagen alles als groep deden, werd voor ieder individueel een finale uitdaging voorgesteld. Mijn finale opdracht nam ik met beide handen aan nl. rust, stilte, me-time zoeken staande boven op een 8 meter hoge paal om daarna met een sprong een nieuwe fase in mijn leven in te springen. Ik zal nooit dit gevoel vergeten toen ik daar bovenop stond, mijn moment te nemen, terwijl ik me gesteund en veilig voelen door de hele groep.
Dat geborgen groepsgevoel gaf ik graag terug in de finale opdrachten van de anderen.
Samen met deze groep van dappere dames deze 5 dagen beleven geeft me nog steeds een warm gevoel, maar vooral ook de fantastische begeleiding van Saskia, Els en Lieve zorgde ervoor dat alles veilig, gezond, met het grootste respect en integer verliep.
Ook wat een gezond eetpatroon betreft werden we verwend door de gezonde kookkunsten van Lieve en Ursula. Op de meest onmogelijke plaatsen en momenten stond er een buffetje klaar met lekkers en werden we gewezen op een gezond eetpatroon. Wat een luxe !
Als ik één negatief puntje kan melden is het de voorzichtigheid die we, terecht, in acht moesten nemen ifv Covid-19 virus. De mondmaskers, de steeds aanwezige geur van alcolgel, de letterlijke afstand en het verbod op een spontane knuffel of aanraking voelden vaak aan als beperking. Maar dit is nu even de realiteit waar we in leven.
Terugkijkend op de groeicursus overheerst het gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid naar de hele groep en dankbaarheid naar de fantastische begeleiding, maar vooral dankbaarheid naar mezelf toe. Dankbaar dat ik mezelf heb toegelaten te leren groeien…
Verslag 2
Exact een week na thuiskomst begin ik te schrijven. De brief naar mezelf is al ergens onderweg en ik zal hem na drie maanden nieuwsgierig openmaken. Maar mijn reistas staat nog onuitgepakt op de gang. Precies of ik kan nog niet helemaal afscheid nemen van daar, het warme maar schaduwrijke Lustin… Of ik maak gewoon veel rommel 🙂
Maandagochtend kwart na zeven. Mama voert me naar het station van Leuven. Ik neem de trein met overstap in Ottignies. Ik voel me ontspannen en een beetje nieuwsgierig. Maar vooral ben ik na deze periode van lockdowns en bubbels helemaal toe aan een weekje wegvan-huis. Dat gevoel van blije verwachting overheerst.
Aan het station van Lustin pikt Els me op met een busje van Outward Bound. We beginnen ontspannen met een welgekomen tas koffie. We zetten Coronagewijs onze stoelen in een grote cirkel – ieder heeft haar eigen stoel met naam – en beginnen met een voorstelrondje. Nog voor de cirkel rond is, en tot mijn grote opluchting, ken ik alle namen! We zijn een toffe groep van 10 dames, van 18 tot 45 jaar. De begeleiding bestaat uit 4 personen: Els (psychologe), Lieve (méér dan een diëtiste), Saskia (begeleidster Outward Bound), Ursula (ervaringsdeskundige en keukenhulp). Voor enkele grote fysieke activiteiten komen ook Jan en Lynn (extra begeleiders Outward Bound) een handje toesteken. Na de voorstelronde krijgen we de kans om elkaar in duo te “interviewen”, aan de hand van acht kaartjes met kernwoorden. Ik vorm een duo met Lieve en er ontspint zich een aangenaam gesprek waarin we veel delen, maar ook onze grenzen kunnen aangeven. Een goede cirkel opstellen is wel een uitdaging. Wespen, ganzen, slijpschijven, straaljagers, helikopters… Ze zijn allemaal present! Gelukkig hebben we een immens terrein ter beschikking, dus een rustige plek vinden lukt telkens wel.
Naar het eten ben ik misschien wel het meest nieuwsgierig. Dat klinkt wellicht vreemd voor een buitenstaander. Maar om eerlijk te zijn, zelfs bij een date met vrienden kijk ik altijd minstens even hard uit naar de maaltijd als naar het gezelschap. Eten heeft een belangrijke plaats in mijn leven. Ik kan mezelf nog het best omschrijven als “Bourgondiër op zoek naar balans”. Toch komt het eten hier niet op de eerste plaats. De maaltijden worden gezond en gevarieerd bereid door Lieve, die de receptjes graag ter beschikking stelt. Bij vragen kan je haar altijd aanspreken. Maar er is niets verplicht of belerend, wat ik heel aangenaam vind.
In de namiddag doen we spelletjes met de groep, wellicht om de groepsgeest te bevorderen. In het begin voelt dat wat onwennig en heb ik weinig zin om actief mee te doen. Maar wanneer ik een suggestie doe, volgt de groep meteen. Dat geeft me zelfvertrouwen en vanaf dan heb ik er meer plezier in. Het valt me op hoe inventief we zijn. Een spel bestaat uit het ontwijken van muizenvallen op een geblinddoekt parcours. Je mag vooraf het parcours gaan verkennen. Dus maken wij daarvan gebruik om een schets te maken zodat niemand in de val kan trappen! Haha. Al denk ik dat de begeleiding hier ook iets van geleerd heeft!
Omwille van mijn slaapapneu slaap ik boven op een kamer alleen. Dat vind ik niet erg. Lekker veel privacy. Goed slapen lukt nog niet, omwille van de warmte en het onweer ‘s nachts.
Dinsdagochtend gaan we er vroeg tegenaan: ontbijt om 7u en vertrek om 8u30. We willen bij “de rots” zijn als het nog een beetje fris is. Ondanks de hittegolf loopt de temperatuur in Lustin slechts op tot 32°C, tegenover 37°C in Leuven. Maar ook dit willen we toch liefst vermijden! Met “de rots” bedoelen we de Via Ferrata Pont à Lesse in Dinant, die 135 meter hoog is. Jawel, deze gaan we beklimmen vandaag, en Saskia helpt ons beveiligen met harnas, helm en musketons. Ik ga “in cordon” met 3 andere meisjes, wat betekent dat we aan elkaar vast worden gemaakt. Ja, na lang twijfelen ga ik dan toch de uitdaging aan. Ik beeld me in dat de klim zoveel concentratie zal vragen, dat ik helemaal in “de flow” zal komen en minder aan hoogte en angst zal denken.
Dat valt enigszins tegen. Ongeveer in de helft heb ik al veel spijt van mijn beslissing. Ik durf helemaal niet naar beneden kijken om van het uitzicht te genieten. Ook al zie ik dat anderen er wel plezier aan beleven en krijg ik veel aanmoediging. Weer op de grond merk ik dat ik kletsnat ben, mijn staartje druipt! Ik drink een volledige drinkbus water leeg. De opluchting om bijna beneden te zijn is enorm! Eerst moet ik nog een zigzaggend paadje volgen. Maar het paadje loopt naar boven… Ik vind de weg niet! Ik voel me buitengewoon stom. Ik ben helemaal niet goed in oriëntatie en dat moet hier weer blijken. Ik durf het tegen niemand zeggen. Ik ga een stukje terug en zie een redelijk steile weg naar beneden, bezaaid met rotsen. Ik besluit hier op mijn achterwerk naar beneden te gaan. Mijn broek sneuvelt. Maar ik ben er geraakt en vind snel de anderen.
Na het klimmen zakken we af naar de Lesse. Eén van de meisjes gaat tot mijn blijdschap meteen het water in. Ik volg snel. Uiteindelijk zitten we met z’n allen gezellig in het water, hoewel de helft geen badpak of bikini bij heeft. Ze zijn gewoon in hun ondergoed of T-shirt gegaan en voor velen is dit een grote stap! Hier blijkt voor het eerst dat de sfeer in de groep ècht goed zit. We kunnen elkaar vertrouwen. Het is gewoon tof.
Na het eten doen we een nabespreking. Aan de hand van een gekleurde lijn met hoogtes en laagtes bespreken we onze gevoelens van die dag. Er komen emoties naar boven. Achteraf gezien ben ik wel blij met deze ervaring “uit mijn comfortzone”.
Woensdag volgt het ontbijt om 8u en heb ik spierpijn van het klimmen. We zitten niet stil en kleden ons om voor een nieuwe grote uitdaging in deze “adventure therapy”: de grot! We zijn in overall, met laarzen, helm, en lamp. Sommigen dragen ook kniebeschermers en handschoenen. Het wordt dan ook geen “walk in the park”, maar een drie uur durend ondergronds avontuur met kruipen en klimmen!
Ik ga nog mee door de ingang, maar besluit dan om deze uitdaging aan me voorbij te laten gaan. In een lang gesprek probeert Saskia me nog om te praten. Maar de opzet van deze week was “challenge by choice”. En dit is mijn keuze. Ik installeer me gezellig aan de rand van de Maas en geniet van het uitzicht, met potlood en papier. Vrij snel krijg ik gezelschap van een ander meisje, dat voor een stukje was meegegaan en dan teruggekeerd. Ieder krijgt de kans om haar grenzen te verkennen, te respecteren, te verleggen. Dat is mooi.
Ik reflecteer een beetje over mijn keuzes, realiseer me dat ik bewust stress ga vermijden alsze niet noodzakelijk is. Liever neem ik voorzorgen om stress te voorkomen, dan dat ik technieken gebruik om er beter mee om te gaan. Ook vraag ik me af of ik in stressvolle situaties niet teveel uiting geef aan mijn emoties en ze op anderen projecteer, waardoor ik hen ga belasten.
Na het avondeten van 19u houden we een korte nabespreking. In het midden van onze cirkel ligt een collectie van verschillende keien en stenen. We mogen elk één steen kiezen en deze symbool laten staan voor een momentje, groot of klein, waarop we fier waren op onszelf. Ik heb verteld dat ik fier was op de manier waarop ik was omgegaan met mijn eigen keuze. Dat ik ze bewust heb gemaakt zonder me achteraf slecht of minderwaardig te voelen. Er is geen animo meer voor een kampvuur. We zijn allen moe en gaan vroeg slapen.
Donderdag is er ontbijt om 8u, waarna we starten met een ontspannend en leuk spel: NINJA. Er wordt veel gelachen! Nadien volgt een creatief moment. We mogen allemaal een “schatkist” maken. Dat is een glazen potje om te versieren en dingen in te stoppen, die we van deze ervaring willen meenemen. Voor sommigen is dit een moeilijke en emotionele opdracht. Voor mezelf is het vooral leuk, want ik ben graag creatief bezig en hou van kleurtjes. Een volgende stap in deze opdracht is iets te maken dat we NIET in het potje stoppen, omdat het iets is dat we nog missen en graag nog zouden beleven deze week. Deze opdracht neemt al gauw een hele voormiddag in beslag. Ik amuseer me.
Na het middageten om 14u15 stelt iedereen haar schatkist voor, en vertelt over wat ze er graag nog zou bijstoppen. Ikzelf heb een kleurrijk hartje gemaakt met papier uit een magazine. Het is wat krakkemikkig. Het is niet gemakkelijk om erover te vertellen, omdat ik onzeker ben over hoe de groep gaat reageren en of ik het wel op de juiste en gepaste manier zal kunnen vertellen. Het hartje staat symbool voor mijn (afwezigheid van) emoties. Ik heb me gerealiseerd dat ik op drie dagen tijd al iedereen zag wenen. Terwijl ik dat zelf helemaal niet gedaan heb, noch die behoefte heb gevoeld. Ik vertel dit met veel respect voor ieders eigenheid, en stel vast dat anderen wel die behoefte voelen. Maar echt begrijpen kan ik het niet, omdat ik er zo weinig affiniteit mee heb. Dit gebrek aan emotie is ontstaan ongeveer zeven jaar geleden, na mijn psychose, die veel veranderingen in mijn leven teweegbracht, zowel positief als negatief, wat ik ook deel in de groep.
De reacties van de groep op mijn verhaal zijn hartverwarmend en stellen me gerust. Ze vinden net dat de manier waarop ik het gedeeld heb, getuigt van veel empathie. Want ik zat serieus te twijfelen of ik wel empathie had. Ik krijg het gevoel dat er echt ruimte is om mezelf te zijn. Later in gesprek met Lieve, suggereert ze dat het misschien wel om een bijwerking van de antipsychotica gaat, die ik tenslotte al zeven jaar neem. Ik kende deze bijwerking, maar had ze vreemd genoeg nooit toegepast op mezelf. Al denk ik dat ik misschien ook wel een vrij nuchter persoon ben. Lieve vertelt me nog dat een andere begeleidster van Saltare, Emmy, pas na 17 jaar de grot in durfde. Er is dus nog hoop 😉
We besluiten om de bespreking af te wisselen met een wandeling, want de groep krijgt nood aan beweging. Dit doen we de hele namiddag. Ik heb zelfs de moed om een gênant moment van op het werk te delen, toen ik toch dat extra broodje nam terwijl er eigenlijk geen tweede was voor iedereen.
Op basis van de bespreking presenteert de begeleiding ’s avonds een individueel afsluitingsmoment voor elk van ons, een hoogstpersoonlijke uitdaging op maat. Een greep uit de uitdagingen: van een zes meter hoge paal springen, over een hoge hangbrug met gaten lopen, zich laten wiegen in een hangmat terwijl de groep een liedje zingt, iedereen één minuut in de ogen kijken, post-its met indrukken ontvangen en op zichzelf kleven, een stevige houding aannemen en door een erehaag lopen, woede oproepen en slaan met stokken op een matras. Ieder mag haar mening geven en kiezen of zij de uitdaging aangaat.
’s Avonds maken we kampvuur en één van de meisjes heeft een schitterend idee. Degenen die dat willen, schrijven op een briefje wat ze hier willen achterlaten en werpen dat in het vuur. Ik schrijf de naam op van één persoon. Ik vertel dat het om een contact gaat dat is misgelopen, waardoor ik bijna in de problemen kwam, en dat ik heel graag letterlijk en figuurlijk achter mij wil laten. Het is onze laatste avond die duurt tot bijna middernacht. Enkelen blijven nog buiten naar de sterren kijken.
Op vrijdagochtend starten we onze laatste dag. Het voelt wat vreemd. De sfeer in de groep zit zó goed. Er is zoveel verbondenheid en vertrouwen. Voor mezelf en vele anderen had het nog wat langer mogen duren.
Ik bereid me voor op mijn afsluitmoment. Met de groep proberen we een paar houdingen uit die ons zelfvertrouwen geven. Wanneer ik me klaar voel, moet ik door een erehaag lopen. Dat voelt een beetje vreemd en doet me weinig. Ik bedacht eerder al dat dit voorstel wat zweverig was voor mij, maar besloot het toch een kans te geven. Saskia stelt voor het wat trager te doen en iedereen een moment in de ogen te kijken. Uiteindelijk blijkt dat het in de ogen kijken, het aangaan van intimiteit, voor mij een veel grotere uitdaging was dan het vinden van zelfvertrouwen (waarvan ik al vond dat ik het had). Dus uiteindelijk toch wel een geslaagde uitdaging!
Na het eten komen we samen in kleine groepjes van drie en van vier, met mensen die we zelf mogen kiezen als buddy’s voor de komende zeven weken. We bespreken een actieplan voor de weken die gaan komen, met zo concreet mogelijke interventies, en geven aan hoe we elkaar daarin kunnen ondersteunen. Op 27 september volgt er dan een “terugkomdag” ergens in Leuven.
Van Els krijgen we de opdracht om de volgende week een brief naar onszelf te schrijven, met wat we onszelf graag zouden vertellen over drie maanden. We sturen de brief naar Els, die hem drie maanden in bewaring neemt, om hem daarna naar ons op te sturen. Spannend!
Als laatste afsluitingsmomentje volgen we gekleurde touwen in spiraalvorm, waarbij we elkaar even tegenkomen en in de ogen kijken. Wat ook een beetje grappig is met al die mondmaskers die we al de hele week gebruiken.
De groep neemt nog een 4-uurtje, maar mijn trein vertrekt om 16u20 en Saskia voert me tijdig naar het station van Lustin. Ik vertel haar nog hoezeer ik haar begeleiding apprecieer, die per slot van rekening dubbel was. Ze heeft ons die week zowel fysiek als mentaal moeten “opvangen”. Dit is het einde van een schitterend 5-daagse, waar ik ook zonder “de grote emoties” met plezier aan zal terugdenken!