Deelneemster 1:

Ik denk steeds dat ik slecht ben met woorden, dat ik niet kan uitleggen wat er zich afspeelt in mijn hoofd, dat ik al die tegenstrijdige gedachten die ik heb niet op een rijtje krijg. Nu, twee weken na de cursus van Lustin, denk ik dit nog steeds. Toch wordt er aan mij gevraagd een verslag te schrijven over mijn ervaringen van die week. Mijn eerste reactie is dus grote paniek. ‘Ik kan dit niet.’ Dan denk ik van alles; dat ik het niet kan, dat ik niet goed genoeg ben, dat ik het niet waard ben om naar geluisterd te worden. Ik kan beter weglopen van al die vreemde en beangstigende gevoelens, er niet naar kijken en zoals steeds, en zovelen het doen, lekker bezig blijven. Zodat ik zeker niet hoef stil te staan. Dat is wat ik doe, ik loop weg, uit angst voor de confrontatie.
Ik weet dat er iets mis is met me, ik kan het gewoon echt niet verklaren, ik voel me een alien tussen de anderen, precies alsof ik hier op aarde niet thuis hoor.
Ik verafschuw mezelf en straf mezelf voor alles wat ik in mijn ogen verkeerd doe, praktisch alles dus.
Ik heb heel veel verdriet dat ik geen plaats kan geven, heel veel emoties die ik niet begrijp.
Dat is de Olivia voor Lustin.

Nu, twee weken na de cursus, heb ik nog steeds verdriet, nog steeds heel veel uiteenlopende emoties, elke dag heeft zijn ups en downs. Maar ik heb een rust gevonden, de groeicursus in Lustin heeft me de ogen geopend.

Ik had angst, angst om daar niet thuis te horen. Heb ik wel écht een probleem? Ik denk dat ik gewoon overdrijf, wat zal de rest daar niet over mij denken?

In die veilige vijf dagen durfde ik voor het eerst een stukje van mezelf laten zien, een stukje kwetsbare Olivia, en dat mocht er ook zijn. Straffer nog, heel veel dingen die ik voelde en uitte werden herkend door de rest van de groep. Door eerlijk te kijken naar mezelf en het verdriet dat ik mee draag heb ik eindelijk durven erkennen dat ik met iets vastzit. Dat is voor mij één van de belangrijkste stappen.
We waren met 10 deelnemers en 4 begeleiders, allemaal mensen die ik van toeten of blazen kende, maar vanaf dag één voel je dat er een soort connectie bestaat tussen al deze zieltjes, en dat je niet alleen bent, het is er veilig.
Toegegeven, de eerste twee dagen haatte ik het, ik wou dat ik thuis was, in die comfort zone. Het was me te confronterend. Na de vijfde dag wou ik dat ik er eeuwig mocht blijven.

Adventure therapy, dat is wat de groeicursus is. Moeilijk je dat voor te stellen toch? Wat gaat een hoogtouwenparcours, of ik op mijn knieën aan het sukkelen in een grot, veranderen aan mijn mentale staat of ingesteldheid? Dat is ook wat ik dacht in het begin. Ik doe die dingen gewoon omdat ik er een kick probeer uit te halen, om te voelen dat ik leef.
Maar het is meer dan dat. Met veel subtiliteit geven de begeleiders er een kleine draai aan waardoor je begint na te denken over de dingen die je daar aan het doen bent. Waarom wil ik zo graag alleen op dat hoogtouwenparcours? Waarom ervaar ik weerstand om door een klein gat te kruipen? Waarom durf ik in groepsverband niet voor mezelf opkomen?

Het was ook niet alleen adventure maar ook rust momenten waarop er ruimte werd gemaakt je verhaal te doen, of je emotie te uiten, en samen met de rest op zoek te gaan naar het waarom van die emoties. Samen met allemaal mensen die écht luisterden en tijd maakten voor jouw verhaal.
Een goeie balans, mooie en erg noodzakelijke afwisseling tussen het fysieke en het mentale. Beiden gaan namelijk samen, ook iets wat ik nu des te meer besef. Heerlijk toch om na een goeie huilbui een lekker fysiek spel te gaan doen in de tuin!

Want dat is nog zo’n puntje dat ik heel graag aanhaal, de ligging, klinkt in eerste instantie misschien onbelangrijk maar dat is het absoluut niet. Je haast je vanuit je gewone leven, rondt je werk even af, snel zak pakken, de trein op of auto in naar Lustin. Je komt toe in de rust, een groot mooi huis met prachtige tuin. Enkele keren per dag is er ruimte voor jezelf en kan je naar buiten, daar waar niemand is, om gewoon even tot jezelf te komen. Iets schrijven of even je hoofd luchten. Ik geloof dat we soms vergeten hoe erg we als mens in contact staan met de natuur. Ik vergeet het soms toch, wanneer ik zo druk bezig ben met mezelf afstraffen voor alles. Maar wanneer ik met mijn blote voeten in het gras of in de modder ga staan, kan ik heel even weer beseffen waar het eigenlijk allemaal om gaat…

Toegegeven, ook de eetmomenten waren een avontuur op zich, ieder met zijn eigen(aardig)heden. Maar zoals eerder al gezegd, de situatie is veilig, je mag er helemaal zijn, het is ok om toe te geven dat je het moeilijk hebt met iets specifieks. Je hoeft je niet te verbergen.
Dat alles was voor mij een openbaring, ik verberg me in het dagelijks leven. Mijn vrienden zouden nog al ogen trekken moest ik hun vertellen wat ik daar ben gaan doen. ‘Jij?? Onzeker? Nee toch? En een eetprobleem? Dat is er niet aan te zien… ‘

Ik denk aan één van de belangrijkste zaken die ik voelde op de cursus. Je moet niets doen wat je niet wilt doen. Voel je weerstand? Doe het dan niet, maar probeer wel te ontdekken waar die weerstand vandaan komt.
Dat is een punt dat ik zeker probeer mee te nemen naar mijn wereldje, ik wil geen dingen meer doen waar ik zoveel weerstand bij voel. Ik wil die dingen kunnen doen waar ik warm van word vanbinnen, die dingen waar ik bij voel dat ze bij mij horen, die kan ik uiteindelijk ook het best.

Nog iets dat ik zeker wil aanhalen over de cursus; het is fijn mensen te ontmoeten die je begrijpen, en die zelfs als ze je niet begrijpen, je nog laten voelen dat je er helemaal mag zijn. Er wordt wat afgelachen en onnozel gedaan maar… het is geen spelletje, het is niet iets om licht over te gaan. Het is confronteren, heel vaak oncomfortabel en pijnlijk. Omdat je oog in oog komt te staan met een heel erg kwetsbaar deeltje van jezelf. Maar vergeet niet dat dit noodzakelijk is om te groeien.

Je wordt er zeker en vast ook niet aan je lot overgelaten, er is een professioneel team dat je ondersteunt, werkelijk op elk moment van de dag. Ik heb vroeger luchtacro gedaan en dat is een beetje hetzelfde gevoel, je zoekt je grenzen op, durft stappen te zetten en je weet dat het veilig is, het kan, er is een vangnet dat je steeds veilig doet landen en omarmt.

Toen ik vrijdagavond in mijn bedje lag na de cursus was ik even helemaal het noorden kwijt, zoveel informatie, zoveel gevoeld en ervaren. Hoe moest ik dat nu allemaal alleen weten te plaatsen en verwerken? Even was ik kwaad, wie zijn zij om ons eerst vijf dagen zo intens te begeleiden, vijf dagen zoveel nieuwe dingen uit ons te halen en ons dan zonder boe of bah terug alleen die grote, enge wereld in te sturen? De eerste twee dagen leek het dan ook alsof ik dieper zat dan voor de cursus. Ik kreeg niks geordend, moest om de vijf minuten wenen, had nog meer het gevoel alsof er niemand rond me was die me begreep en het ergste was dat er precies niets veranderd was, ik hoorde alleen maar die stomme stem van ervoor in mijn hoofd, alleen nog luider. Ik miste de andere deelnemers, ik miste de begeleiding. Maar ik vond de kracht ruimte te maken voor mezelf, en die ruimte te benutten om de week te plaatsen. Om te begrijpen welke Olivia daar had gezeten en ze terug te zoeken, en daar kon niemand me mee helpen, sommige dingen moeten gewoon echt uit jezelf komen.

We zijn nu ongeveer twee weken na de cursus, ik ben nog steeds erg streng voor mezelf, ik hoor nog steeds die stem in mijn hoofd die telkens weer zegt hoe verkeerd ik alles doe, hoe slecht en hoe lelijk ik ben. Maar er is een tweede stem die aan kracht heeft gewonnen, en die gaat met vernieuwde energie de confrontatie aan. Die zegt dat ik er mag zijn, dat ik best mag genieten van dingen in het leven. Die stem zorgt voor mij. Ik besef sinds Lustin des te meer hoe het eetprobleem ergens aan de oppervlakte zweeft, dat er onderliggend aan dat probleem andere problemen zitten waar ik mijn ogen voor moet openen en die ik moet proberen plaatsen. Ik besef nu ook dat het noodzakelijk is rust te nemen om op die manier ruimte te kunnen creëren voor de dingen waar ik het moeilijk mee heb en deze aan te pakken.
Maar waar ik Lustin en alle begeleiders het meest dankbaar voor ben is dat ik nu veel meer mezelf durf zijn, ik sta iets sterker in mijn schoenen. Ik geloof nu meer dat ik er helemaal mag staan, met alle eigenschappen die ik op dit moment mee draag. Ook het kwetsbare en het verdrietige gedeelte. En door meer naar ieder ander individu toe echt mezelf te kunnen zijn krijgen andere eigenschappen die ik ervoor nooit zag ook de ruimte. Ik herontdek mezelf.
Dat is de Olivia na Lustin

In theorie en op papier is het natuurlijk allemaal gemakkelijker. Dit is geen sprookje, ik ben niet door een magische spreuk ineens de gelukkige prinses Olivia geworden. Het vraagt tijd, veel tijd, en veel energie. Uiteindelijk ben jij degene die échte verandering kan brengen bij jezelf. Lustin geeft je alleen een hele hoop tools en andere inzichten mee die je kan gebruiken in je zoektocht.
Lustin opent je ogen. En dan is het weer aan jou.

Deelneemster 2:

Hallo allemaal,
Een beetje startinformatie: ik ben 18 jaar oud en ik heb een eetstoornis, die al een veel te groot deel van mijn leven heeft overgenomen. Een vriendin van me stuurde op een dag de folder van Saltare door. Ik stond er niet meteen achter. Ik vond het allemaal maar eng. Ik werd een beetje gepusht om het toch te doen, maar achteraf bekeken ben ik die mensen zo dankbaar.

Ik kwam aan in Lustin en had geen flauw benul wat me te wachten stond. Al snel merkte ik dat de andere deelnemers stuk voor stuk een gouden hart hadden. Iedereen werd van minuut één met open armen ontvangen.

Vanop een afstandje zag ik op dag 1 een aantal vrouwen zichzelf mentaal of fysiek overwinnen met het bergbeklimmen. Dit was voor mij persoonlijk geen uitdaging, maar de kick alleen gaf al zo een fijn gevoel. Je voelt jezelf eventjes machtig en nietig tegelijkertijd, in vergelijking met de rotsen. Om boven aan te komen en een prachtig zicht te hebben op de vallei was dan ook een moment waarop de groep, één groep werd. Het avontuur was begonnen…

We deden vele activiteiten die van op een afstandje misschien niet veel diepte hadden, maar voor ons als deelnemers, kon het soms heel confronterend, maar ook leerrijk zijn. Ik zag en voelde de groep sterker worden en de deelnemers zich meer openstellen. Ikzelf leerde welke doelstellingen ik moest stellen. Angstig maar zeer gedreven om deze te halen stelde ik mij de 3de dag open voor gesprekken. Overdag gingen we op het hoogteparcours en ’s avonds kon je een film kijken of op dropping. Vanaf deze dropping voelde ik me goed bij de groep. Dat gevoel had ik al weken, maanden en misschien zelfs jaren niet meer ervaren. Ik vertrouwde zelfs iemand van de groep die nacht een van mijn grootste geheimen toe en daarmee was mijn grootste doel bereikt, dat ik me kon bedenken.

In tussentijd had ik niet door dat ondanks ik geen druk ervoer op vlak van eten, ik mezelf kon opleggen genoeg te eten. Ik merkte ook bij de rest van de groep dat elke maaltijd beter verliep. Al kwamen deze vooruitgangen met mondjesmaat, ze waren er wel.
Dag 4, de laatste volledige dag. We gingen in de grot klimmen. Dit was voor iedereen wel een uitdaging met als eindmeet: het hart (de kern van de grot) vinden. Daar gingen we… Zelf zoeken waar het hart was met de begeleiders erbij, maar zij mochten niets zeggen. Na anderhalf uur begon de zoektocht bij een aantal deelnemers door te wegen en drie van hen gingen naar buiten. Velen zullen denken dat dit zwak is en beschouwen het als opgeven. Terwijl wij als deelnemers wisten dat toegeven wanneer je lichaam of geest op is, een vele grotere stap was dan moedeloos te blijven ronddwalen en je energie op te zuigen.
De rest bleef zoeken en net op het moment dat we allemaal moe waren, het zoeken beu waren en daglicht nodig hadden vonden we het hart! Daar waren weer verschillende activiteiten. Sommige van de deelnemers deden deze. Als je erbij was zou je denken: “Nou, en? Ze kruipen gewoon wat rond in donkere, nauwe gaten.” Maar het was meer dan dat. Ze overwonnen zichzelf! Ze deden zaken die onmogelijk leken. Ze zetten zich vast om zichzelf daarna weer los te rukken. Op dat moment zagen ze de filosofie ervan niet, nadien kwam het besef echter wel. Toen we thuiskwamen was het net zoals elke dag; nabespreking. Voor mij persoonlijk waren deze groepsgesprekken de meest pijnlijke en moeilijke momenten, maar ik heb nog nooit zoveel lessen geleerd door te praten met mensen, dan toen. Je ontdekt jezelf op momenten waarvan je het totaal niet verwacht.

De laatste dag was de verankerdag. We hadden enorm veel gesprekken en opdrachtjes in de context van wat we hadden geleerd, gevoeld en ervaren. Hoe gaan we dit meenemen naar huis en in ons verdere leven? Zoals ik daarnet al zei waren dit niet de meest luchtige gesprekken, maar wel de belangrijkste. Ik merkte hoe vele deelnemers waren opengebloeid in vergelijking met dag 1. Er waren in het begin deelnemers die niet wisten hoe ze hun eetstoornis moesten verhelpen, simpelweg omdat het een deel van hun persoonlijkheid was geworden. Diezelfde personen vertrokken naar huis met gerichte doelen en stappen die ze wilden ondernemen.

Ik merkte bij mezelf dat ik ontdekt had wat ik allemaal moest veranderen voor en door mezelf. Ik wist wat de wortel was van mijn eetstoornis en dat je door enkel de boom om te hakken, de wortel niet wegwerkt en de boom zal blijven terugkomen. Zo heeft iedereen die dag wel een duidelijk beeld gekregen van wat ze geleerd hadden en hoe ze hun doelen gingen proberen te bereiken. Daarenboven hebben we een prachtig cadeau meegekregen dat onbetaalbaar is, namelijk een hoop vrienden die er voor elkaar zijn en altijd begrip zullen hebben voor elkaar.

Daarom was deze groeicursus zo iets magisch. Je leert mensen kennen met een bijzonder groot hart en begripsgevoel omdat we stuk voor stuk lotgenoten zijn. Je vindt jezelf een beetje terug, je vormt doelstellingen en een route om deze te bereiken.
Ik raad het aan iedereen aan die zichzelf zoekt, nood heeft aan een veilige omgeving of het gevoel heeft iets te missen in zichzelf. Je vindt het daar allemaal! Veel succes en ontdek de veilige bubbel van Lustin, die iedereen zal begeleiden naar een helderdere horizon!