Ik kreeg de opdracht om een verslag te schrijven over de leerrijke groeicursus die ik heb mogen volgen.
Ik zal al direct met de deur in huis vallen: onze mascotte was een wc-rol. We hebben veel mogen wenen, maar we hebben ook veel gelachen.

Elke dag deden we verschillende activiteiten. We deden een activiteit op een slackline, een via ferrata, rappel, speleologie, een boomklim per twee… Nadien reflecteerden we ook over de activiteiten. Zo moesten we wel eens ons eigen aandeel die we hadden in het spel benoemen van 1 tot 5 (geen tot veel aandeel), in 1 woord omschrijven hoe de boomklim was geweest en 2 momenten tekenen (na de rappel en via ferrata) die voor ons persoonlijk opvallend waren, omwille van een sterke emotie.

Ook deden we ‘questions by choice’ waarbij we 3 vragen en allemaal prenten kregen en we dan 1 of meerdere prenten moesten uitkiezen per vraag. We waren echter niet verplicht om alle vragen te beantwoorden. En mede dankzij die prenten kon je dan de vragen zoals ‘Is er vandaag al iets of iemand geweest die je geholpen heeft?’ beantwoorden en bespreken met de groep. Maar daarnaast was er ook tijd voor ontspannende zaken zoals een balspel, zwemmen in de Molignée, in het bos gaan zitten om onze zintuigen aan te spreken, de spelletjes ‘ninja’, ‘pang’, ‘blauwe foef’, ‘uno’, ‘yoga met Milou’, op elkaars buik gaan liggen en alle grappige dingen die we meegemaakt en beleefd hadden opsommen…

De eerste dag was spannend voor mezelf, maar dat heb ik altijd: spanning voor nieuwe situaties en nieuwe mensen. Ik wist ook niet zo goed wat ik moest verwachten van een groeicursus. Maar uiteindelijk is het leerrijk geweest en heb ik lieve en moedige mensen leren kennen.

Ik ervaarde wel, net zoals een andere deelnemer, een gevoel dat ik niet thuishoorde in de groep. Terwijl ik me al ver voelde in mijn groeiproces, voelde zij zich juist het minst ver staan. Maar iedereen heeft een ander verhaal en dat maakt jou als persoon niet minder waardig voor de groep. We kunnen van elkaar leren en dat is ook het waardevolle aan een groeicursus in groep.

Er zijn enkele momenten waarbij ik iets heb mogen meemaken waaruit ik iets heb geleerd. Dit was een rappel. Deze rappel mochten we met een blinddoek doen. Ik koos voor de blinddoek omdat ik soms graag controle heb en die valt voor een stuk weg als je geblinddoekt bent. En het klinkt misschien verbazend, maar ik ervaarde zo een rust tijdens deze activiteit. Ik viel zelfs bijna in slaap. Dat leerde me dat de controle loslaten heel rustgevend kan zijn. Als ik volgende keer controle wil over een bepaalde situatie moet ik eens proberen om de controle toch los te laten.

Ik had een goed gesprek met Bert. Hij deed me inzien dat ik mijn behoefte meer (want dat kan ik volgens mij al een beetje) moet voelen en dat moet durven uitspreken naar anderen toe. Ik doe dit niet altijd omdat ik schrik heb voor de reacties van anderen. Zo was er een boomklim waarbij je punten kon verzamelen voor een volgende opdracht als je helemaal boven geraakte. Op een bepaald punt geraakte ik niet meer verder omdat mijn krachten op waren. Maar je mocht, wanneer iedereen geweest was, nog eens proberen. Ik voelde echter dat ik geen kracht meer had in mijn armen, waardoor iemand voorstelde om het de volgende dag nog eens te proberen. En eigenlijk wou ik dat wel, maar ik was dus bang voor de reacties van de anderen. Ik leerde dus dat ik wat meer moet intunen met wat ik echt wil, maar dat het soms ook ok is om iets voor een ander te doen terwijl je zelf iets anders nodig hebt. En wat ik daarbij ook nog leerde is dat het aan de ander is om oprecht te antwoorden bv. op de vraag of het ok is dat ik de volgende dag nog eens klim, en als ze niet oprecht zijn dat hun verantwoordelijkheid is.

Tijdens een kaartspel draaide ik per ongeluk een verkeerde kaart om waardoor we door mij opnieuw moesten beginnen. Ik voelde mij daar slecht bij. Maar ik heb ervaren dat het kan gebeuren dat je fouten maakt, niemand is perfect en dat is ok.

En als laatste mag ik er ook niet te snel vanuit gaan dat iets niet gaat lukken.

Bert, Els en Lieve zijn fantastische mensen. Mede dankzij hen voelde ik de ruimte voor emoties en gedachten, en dat vond ik heel verruimend.

Eline