tijdschrift voeding en diëtiek - saltarevzw

Groeicursus 2018 – verslag

Hoe begin je een verslag te schrijven? Elk begin is moeilijk. Zo ook de kennismaking op 2 april met een groep nieuwe gezichten. Eerste indrukken die bevestigd werden of veranderden in de loop van een week die fantastisch werd! Allen zo anders en toch ook zoveel gelijkenissen. Een groep vrouwen (en Bert ;)) die gemotiveerd zijn om zichzelf (nog) beter te leren kennen. Want het gaat niet om anders te zijn, het gaat om te accepteren wat is en te groeien.

Talrijke activiteiten werden voorgesteld, voor de ene een uitdaging, voor de andere lijkt het een gewone activiteit. Toch doet het wat met je. Ga je de uitdaging aan ondanks je denkt het niet te kunnen of ondanks de onzekerheid die naar boven komt? Of het kunnen benoemen wat je moeilijkheden zijn en je eigen grenzen stellen? Na de activiteiten deden we een reflectie via groepsgesprekken, een terugkoppeling naar onszelf en een observatie van de anderen. Door te praten, door niet-alledaagse activiteiten te doen, door het groepsgebeuren, door af en toe uit onze comfortzone te komen en door het besef dat we niet alleen zijn, kom je tot het besef dat we meer zijn dan we soms ‘denken’. Het denken even aan de kant te zetten en enkel te voelen. Want, we zijn ons denken niet, we zijn meer dan dat!

Onze eetstoornis neemt een te groot deel van ons leven in. We eisen perfect te zijn. En door minder te eten, worden gevoelens minder sterk. We komen op een gegeven moment in een isolement terecht en vergeten te “zijn”, te voelen en “NU” te leven. Ieder van ons heeft zijn eigen verhaal, gekleurd door een perceptie van het verleden. Het zijn dingen uit het verleden die bewust of onbewust blijven hangen en ruimte innemen van het heden.

Vaak ervaren we de tijd alsof we naar de toekomst stappen en weg van het verleden. Ik denk bijvoorbeeld vaak mezelf verloren te hebben en ben opzoek gegaan naar mijzelf. Maar, ik leerde dat het eigenlijk geen zoektocht is naar mezelf. We creëren onszelf!

Stukje bij beetje laten we onszelf toe, durven we kwetsbaarheid te tonen. Onzekerheden uit te spreken en te “zijn”. Gewoon “zijn” zonder schaamte. Wat kan het deugd doen om echt ons pure zelf te zijn. De verbondenheid met elkaar voelen. We hebben plezier gemaakt, emoties getoond en een mooie vriendschap opgebouwd.

Tijdens de groeicursus heb ik gevoeld dat ik mezelf creëer, dat ik het verleden te veel ruimte laat innemen en dat ik vergeet echt te leven in het heden. Ik ben veel bezig met mezelf en met denken hoe ik mezelf kan veranderen. Gevoelens toelaten, accepteren wat is en gewoon “zijn”. Ik ben een gebroken meisje maar ik leer om terug op te staan, mezelf toe te laten, te accepteren en stapje bij beetje word ik een sterkere vrouw .

Bedankt!