Vanaf puberleeftijd rondlopen met een overgewicht, het volgen van verschillende diëten en dan op latere leeftijd nogmaals terechtkomen bij een diëtiste , omdat je gewicht een zodanige nefaste invloed op je gezondheid uitoefent. Een herkenbaar verhaal voor velen. Maar wie had kunnen weten dat het ditmaal “een wereld van verschil “ zou betekenen?
Na flink wat kilo’s kwijt te geraken binnen een tijdsspanne van 2 jaar, kwam het voorstel van de diëtiste om deel te nemen aan een “Groeicursus”. Groeien op mijn 51ste? Meer uitleg vragend , folders lezen, website bezoeken…ik werd er niet veel wijzer van. Een samenwerking tussen Outward Bound en vzw Saltare leert personen met een eetstoornis groeien. Ik zag foto’s met buitenactiviteiten en pratende mensen in groep, vaak met rode en blauwe helmen en een soort klimgordel om. Geraak je daar je kilo’s kwijt? Wat heeft dat met eten te maken?
Omdat ik volgens de diëtiste het juiste profiel had en het thuisfront aandrong op mijn deelname…gewoon doen!
Paasmaandag 1 april, vol onzekerheid en wantrouwen en met een koffer vol , richting Lustin. In de living van het huis zaten de deelnemers, jonge vrouwen en dames met een eetproblematiek. Rondkijkend naar de deelnemers waar ik een week mee zou optrekken, maakte ik onmiddellijk enkele bemerkingen, bedenkingen. Wat komen die hier doen? Niks aan de hand wat hun gewicht betreft. Ik zag er slechts 4 van de 14 ( mezelf inbegrepen uiteraard ) die volgens mij te kampen hadden met een eetproblematiek. Na een briefing door 2 diëtisten en 2 begeleiders van Outward Bound, de kamerindeling en dan aan de slag.
De volgende dagen zouden een opvolging zijn van opdrachten , interactiespelen, fysieke inspanningen van matig tot intens , steeds voorafgaande aan een infomoment en gevolgd door een reflectiemoment. Maar zeer belangrijk: ieder kreeg de ruimte en de tijd om alles op zijn eigen manier en tempo te beleven. Het uitgangspunt van Outward Bound is dat EEN ervaring ons meer leert en biedt dan het dagelijks ordenen en zorgen voor. De activiteiten werken symbolisch. De gevoelens die worden opgewekt, zijn de gevoelens die we ervaren in ons dagelijks functioneren ( angst, blij, boos…) Ieder mens functioneert binnen zijn “comfortzone”. Het ganse gebeuren in deze week, tracht ieder van ons te laten functioneren in een “stretchzone”. Een zone waarbinnen we onze grenzen verleggen maar ons toch nog goed voelen. Gaan we te ver in onze stretchzone en bevinden we ons op de grens van onze “paniekzone “, dan heeft ieder het recht om de activiteit te stoppen.
De tweede dag werden reeds de eerste emoties aangewakkerd. Het werd me duidelijk, na verschillende gesprekken, dat we allen vele raakvlakken, overeenkomsten, zo herkenbare eigenschappen deelden. In de levensverhalen- en ervaringen hoorde ik vaak dat :WIJ vaak geen hulp willen vragen om de andere uit balans te brengen; WIJ zorgen voor de wereld en te weinig voor onszelf; WIJ de perfectionisten zijn en geen complimenten willen horen ; WIJ steeds een heel goed inzicht hebben in het functioneren van anderen en niet in ons eigen functioneren. Daarvoor zijn we hier. Ieder reflecteerde die week op zijn eigen manier. Schrijvend, pratend met lotgenoten, zich terugtrekken op de kamer of in de natuur.
De dagen die daarop volgenden werden heviger , zowel mentaal als fysiek en voor sommigen zeer intens beleefd waardoor er lichamelijke klachten optraden. Grenzen werden duidelijk verlegd. Een emotionele rollercoaster.
We werden een hele week letterlijk ( er werd iedere dag voor ons gekookt 🙂 )en figuurlijk gevoed. Innerlijk figuurlijk gevoed met zelfwaardering, zelfvertrouwen, motivatie en emoties. De laatste dag bracht onzekerheid en angst teweeg. Wat na deze week?
Voor mij persoonlijk heeft dit een innerlijke rust teweeg gebracht, waardoor communicatie binnen mijn thuis- en werksituatie beter verloopt. Uiteraard is dit niet een constante in mijn leven geworden maar kan ik telkens terugvallen op mijn ervaring in Lustin. Ups en downs kleuren mijn leven, emoties kleuren nu mijn leven. Ik bekijk het als een positieve eigenschap. Gaat het wat moeilijker dan bekijk ik de foto’s, lees in mijn nota’s die ik in die week schreef en denk vooral aan het speleologiemoment “ de grot”. De grot waar ik gevloekt , geweend, gelachen maar vooral vele angsten heb overwonnen dankzij de steun van mijn lotgenoten.
Ik ben gegroeid als mens en zal blijven groeien. Eten betekende voor mij tot rust komen en beloond worden. Nu weet ik ook rust en beloning te vinden in andere zaken.